Wacław II Piast (urodzony w 1348 roku, zmarł w Otmuchowie, 30 grudnia 1419 roku) herb
Syn Wacława I Piasta, książę legnicki i Anny Piastówny, córki Kazimierza I Piasta, księcia cieszyńskiego.
Kanonik wrocławski od 1368 roku do 1375 roku, prałat we Wrocławiu od 1371 roku, kanonik biskupstwa ołomunieckiego od 1373 roku do 1375 roku, książę legnicki od 2 czerwca 1364 roku do 30 grudnia 1419 roku, biskup lubuski od 3 grudnia 1375 roku do 19 kwietnia 1382 roku, administrator biskupstwa wrocławskiego od 14 stycznia 1381 roku do 19 kwietnia 1382 roku, biskup wrocławski i książę nysko-otmuchowski od 19 kwietnia 1382 roku do jesień/zima 1417 roku.
Wacław II był drugim pod względem starszeństwa synem księcia legnickiego - Wacława I i księżniczki cieszyńskiej Anny.
Ojciec księcia - Wacław I, nie chcąc nadmiernie rozdrabniać już i tak niewielkiego księstwa legnickiego, przeznaczył Wacława II do kariery duchownej (podobnie jak jego młodszych braci: Bolesława IV i Henryka VIII), chcąc całość realnej władzy przekazać najstarszemu z synów - Ruprechtowi I. Jeszcze w 1363 roku Wacław I wystarał się dla syna o prawo następstwa na stanowisko kanonika w kapitule wrocławskiej (które realnie uzyskał w 1368 roku).
Po śmierci ojca w 1364 roku dalszą karierą Wacława II zajął się jego stryj Ludwik I i brat Ruprecht I, dzięki którym książę uzyskał (w 1371 roku) następstwo na stanowisku prałata we Wrocławiu.
Jeszcze w 1363 rou Wacław II podjął studia na uniwersytecie praskim, a w latach siedemdziesiątych wyjechał do Montpellier w południowej Francji, gdzie uzyskał tytuł naukowy w zakresie prawa kanonicznego. W 1373 roku Wacław zdobył ponadto tytuł kanonika biskupstwa ołomunieckiego.
3 grudnia 1375 roku Wacław II otrzymał od papieża Grzegorza XI biskupstwo lubuskie, mimo iż nie posiadał określonego prawem kościelnym wieku trzydziestu lat. O rządach biskupich Wacława w Lubuszu wiemy niewiele (jedyną pewną informacją jest udział księcia na synodzie kościelnym archidiecezji gnieźnieńskiej w Kaliszu w 1378 roku).
Diecezja nie przynosiła wielu dochodów. Dodatkowo zaś tereny, które obejmowała były położone na pograniczu pomiędzy Brandenburgią a Czechami i na krótko przed objęciem przez Wacława diecezji zostały znacznie zniszczone podczas wojny Wittelsbachów z Luksemburgami. Wacław musiał wtedy m.in. podjąć decyzję o przeniesieniu stolicy diecezji z Lubusza do Fürstenwalde/Spree.
W 1378 roku pojawiła się przed Wacławem szansa na objęcie bardziej zasobniejszej diecezji wrocławskiej, kiedy elekt miejscowej kapituły - Teodor z Klatowej, nie uzyskał akceptacji papieskiej. Początkowo wydawało się, że objęcie Wrocławia nie przysporzy żadnych problemów, jednak wobec śmierci cesarza Karola IV i jednoczesnej wielkiej schizmy w Kościele zachodnim wakat trwał ponad sześć lat i dopiero 19 kwietnia 1382 roku. Wacław uzyskał potwierdzenie papieskie w sprawie przejścia na nową diecezję. Nominację bardzo ułatwił fakt sprawowania w latach 1379-1382 funkcji administratora przez brata Wacława - Henryka VIII.
Dosyć szybko Wacław dał się poznać jako energiczny polityk, stojąc niezmiennie po stronie papieży obiedencji rzymskiej, za co w 1385 roku papież Urban VI chciał mu nadać tytuł kardynała. Z nieznanych przyczyn książę-biskup odmówił (byłby pierwszym kardynałem z polskiej prowincji kościelnej).
Pierwsze lata sprawowania rządów biskupich w nowej diecezji upłynęło Wacławowi pod znakiem sporu z mieszczanami wrocławskimi o prawa immunitetowe Kościoła - była to tzw. wojna piwna lub popia. Sprawa została wywołana darem brata Wacława - Ruprechta I dla drugiego z braci - Henryka VIII w postaci kilkunastu beczek piwa pochodzącego ze Świdnicy. Rajcy wrocławscy fakt ten uznali za złamanie przywilejów gospodarczych miasta i cały transport skonfiskowali, co spotkało się z ostrą reakcją strony kościelnej - interdyktem na miasto. Wkrótce potem wrocławianie zwrócili się z prośbą o rozstrzygnięcie sporu do króla czeskiego - Wacława IV, który pojawiwszy się w mieście uznał winę Kościoła, a wobec oporu kanoników i biskupa pozwolił na grabież majątku kościelnego, w tym również świątyń. Sprawa była tym bardziej dla Wacława groźna, gdyż książę nie posiadał jeszcze zatwierdzenia godności biskupiej od króla. Do wypracowania ugody doszło ostatecznie pod koniec 1382 roku Wrocław uznał wtedy - w zamian za cofnięcie interdyktu - prawo sprowadzania przez duchownych towarów spoza dzielnicy (dopuszczał tylko nabywanie ich na własne potrzeby, bez możliwości sprzedaży). Dodatkowo Wacław IV zatwierdził Piastowicza na stolcu biskupim (dopiero wtedy oficjalnie Wacław otrzymał w lenno księstwo nysko-otmuchowskie, należące do diecezji wrocławskiej).
Jako biskup wrocławski Wacław Legnicki dał się poznać jako sprawny administrator. W 1415 roku nakazał wydanie dla księstwa biskupiego - świeckiego prawa sądowego, którego większość elementów w ciągu kilku stuleci stała się wzorcowa dla całego Śląska. Aktywność Wacława wyrażała się również przez czterokrotne organizowanie synodów diecezjalnych (w latach: 1401, 1405, 1406, 1410).
Nie bronił się też książę-biskup od wydawania dużych sum na fundacje kościelne. To za jego czasów powstały m.in.: kolegium kanoniczne w Otmuchowie, kolegiaty w Głogówku czy Niemodlinie. W sporach zaś o majątki kościelne nie wahał się Wacław sięgać po krok ostateczny - klątwę (kara ta została zastosowana np. wobec księcia opolskiego - Bolka IV).
Nie obyło się też oczywiście bez problemów, szczególnie zaś palącym była kwestia ukrócenia łupieżczych napadów na majątki kościelne różnych grup przestępczych w skład, których nierzadko wchodzili nawet książęta (np. książę lubiński - Henryk IX. W celu pozyskiwania funduszy na obronę Wacław nie wahał się zastawiać majątków kościelnych.
W rządach nad diecezją Wacławowi pomagało przez pewien czas aż trzech biskupów pomocniczych - benedyktyni: Tylman Wessel i Mikołaj z Bolesławca oraz dominikanin - Diersław.
W 1409 roku po śmierci ostatniego z braci - Ruprechta I, Wacław został jedynym dziedzicem księstwa legnickiego i mimo że jeszcze w tym samym roku (dokładnie 19 marca) zapisał księstwo swoim kuzynom: Henrykowi IX i Ludwikowi II, to aż do 1413 roku zarządzał jednocześnie diecezją i dzielnicą legnicką, dając nadzieję jej zapisania swoim następcom na tronie biskupim.
Ostatecznie 16 marca 1413 roku Wacław zrezygnował z władzy nad Legnicą i oddał ją Ludwikowi II. Decyzja ta wywołała kilkuletnią wojnę pomiędzy braćmi Ludwikiem II i Henrykiem IX, gdyż starszy z braci poczuł się urażony faktem oddania całości księstwa młodszemu. Na nic zdały się pełne oburzenia protesty Wacława, że jest on jedynym dysponentem księstwa i może je oddać, komu chce.
W 1417 roku zmęczony życiem Wacław II przesłał na ręce papieża Marcina V rezygnację z biskupstwa. Wkrótce Rzym zdecydował się ją zatwierdzić i 17 grudnia 1417 roku nowym biskupem wrocławskim został książę oleśnicki - Konrad IV.
Długoletni pasterz diecezji wrocławskiej - Wacław II z Piastów legnicko-brzeskich, ostatnie lata życia spędził w biskupim Otmuchowie. Zmarł 30 grudnia 1419 roku i został pochowany w tamtejszej kolegiacie św. Mikołaja. Wobec przeniesienia kapituły do Nysy szczątki biskupa wraz z nagrobkiem zostały przeniesione do tego miasta. Od 1682 roku nagrobek znajduje się w kościele pw. św. Jakuba.
Żródła:
Wacław II legnicki w "WikipediA"
Wacław II legnicki w "Poczet.com" autorstwa: Michała Szustera